abres los ojos
300 mensajes
400 directos
500 videollamadas
abres los ojos
y hay más gente
pendiente de tus ojos
que antes de esto
abres los ojos
y los 300 mensajes
y los 400 directos
y las 500 videollamadas
no te dejan acabar
de abrir bien los ojos
y te quedas así
todo el día en duermevela
y te quedas así
ignorando la ansiedad
igual que a tus amigas
todo el día así
todo el día en duermevela
y cuando llega la noche
los ojos bien abiertos
29/4/20
rodillas de agua sucia
cae el sol sobre el gato
y yo me arrejunto a él
que me acaricie la luz
sin robarle su espacio
un poquito nada más
y sin más recuerdo que hoy
me he despertado recordando
que por mis venas ya no hay piano
que solo hay claveles pochos
unos poquitos nada más
antes el sol me bañaba entera
yo decidía taparme o absorberlo
yo trazaba tantos caminos
que ahora soy tierra en sequía
soy pulmones agrietados
un estómago agrietado
unas rodillas de agua sucia
un ombligo de mil toneladas
y alrededor de mi una fuerza
tan centrífuga que me quedo
en el centro punto de fuga
porque no me queda más huída
y yo me arrejunto a él
que me acaricie la luz
sin robarle su espacio
un poquito nada más
y sin más recuerdo que hoy
me he despertado recordando
que por mis venas ya no hay piano
que solo hay claveles pochos
unos poquitos nada más
antes el sol me bañaba entera
yo decidía taparme o absorberlo
yo trazaba tantos caminos
que ahora soy tierra en sequía
soy pulmones agrietados
un estómago agrietado
unas rodillas de agua sucia
un ombligo de mil toneladas
y alrededor de mi una fuerza
tan centrífuga que me quedo
en el centro punto de fuga
porque no me queda más huída
24/4/20
Verbos a destiempo
Se ha detenido el minutero.
Las olas son solo memoria
y la arena es ahora hielo.
Aunque el ahora es ya nada,
todo un continuo, una pausa,
una espera en el hueco del hada.
El vuelo del murciélago fue interrumpido.
Vuestras hachas crueles y vuestras ansias de leche
acabaron con todos los vuelos y todos los nidos.
El aire es espeso
y los huesos gelatina
en este destiempo eterno.
No hubo rosas para secar,
no hubo libros ni abrazos
ni hubo ese precioso deambular.
Tan solo un exótico reloj petrificado
y un corazón pequeño que, a destiempo,
aullaba por no ser demasiado olvidado.
Tan solo un manojo de versos
cuyos verbos no sabían muy bien
en qué tiempo están inmersos.
Las olas son solo memoria
y la arena es ahora hielo.
Aunque el ahora es ya nada,
todo un continuo, una pausa,
una espera en el hueco del hada.
El vuelo del murciélago fue interrumpido.
Vuestras hachas crueles y vuestras ansias de leche
acabaron con todos los vuelos y todos los nidos.
El aire es espeso
y los huesos gelatina
en este destiempo eterno.
No hubo rosas para secar,
no hubo libros ni abrazos
ni hubo ese precioso deambular.
Tan solo un exótico reloj petrificado
y un corazón pequeño que, a destiempo,
aullaba por no ser demasiado olvidado.
Tan solo un manojo de versos
cuyos verbos no sabían muy bien
en qué tiempo están inmersos.
15/4/20
(leer poeta en ny, hacer hummus de remolacha y lluvia)
estoy escribiendo mucho/s
abismos invidentes y vacíos
sin comas ni paréntesis ni puntuación
que pueda poner freno a estas letras
escupidas como quien escupe
un pelo con enojo y tírria
como inevitablemente
como tropezándose entre sí
diptongos, sílabas y otros fenómenos
de creerme yo poeta
de creerme yo artista
de creerme yo algo
abismos invidentes y vacíos
sin comas ni paréntesis ni puntuación
que pueda poner freno a estas letras
escupidas como quien escupe
un pelo con enojo y tírria
como inevitablemente
como tropezándose entre sí
diptongos, sílabas y otros fenómenos
de creerme yo poeta
de creerme yo artista
de creerme yo algo
Trobo a faltar els poemes
Trobo a faltar els poemes.
Com, a ulls clucs, se m'enreden
a la gola tot ennuegant-me.
M'agrada quan plou perquè
em sento dins una cova,
l'olor canvia i puc respirar.
Fujo de la pausa com puc,
m'entrelligo a ella com puc,
i així és com puc seguir.
Poc a poc, com la pausa.
Escoltant molt i mirant lo just,
i les paraules no s'entrebanquen.
Poc a poc, com la pausa,
intentant despertar el meu lèxic
de la seva letargia profunda.
El silenci només vibra
i l'aigua cau, indefensa,
de mica en mica repicant.
Mil gotes fora la cova.
Mil retrons en forma d'eco,
ressonant sense cloenda.
Com, a ulls clucs, se m'enreden
a la gola tot ennuegant-me.
M'agrada quan plou perquè
em sento dins una cova,
l'olor canvia i puc respirar.
Fujo de la pausa com puc,
m'entrelligo a ella com puc,
i així és com puc seguir.
Poc a poc, com la pausa.
Escoltant molt i mirant lo just,
i les paraules no s'entrebanquen.
Poc a poc, com la pausa,
intentant despertar el meu lèxic
de la seva letargia profunda.
El silenci només vibra
i l'aigua cau, indefensa,
de mica en mica repicant.
Mil gotes fora la cova.
Mil retrons en forma d'eco,
ressonant sense cloenda.
13/4/20
la belleza terrorífica
ay, llevo años escribiendo la misma canción
los versos inversibles de tulsa se me versifican
son ramas o raíces o tentáculos
ya van por mi cuello pero no me ahogan
mecen mis dudas y mi respiración
en ese lago se ha quedado a vivir la hora mágica
el tiempo ha quedado congelado y el agua fluye en bucle
con la magnificencia de un paisaje tarkovskiano
se oye un crujido constante, un ronroneo apático
que se clava en la hierba y en los capilares
un amarillo chillante y espeso
extenso abriéndose paso en la sangre
¿qué nos queda ante la inmovilidad
si no seguir moviéndonos?
si nuestro líquido se torna pintura
y el sistema sanguíneo se densifica
¿acaso queda otra senda?
nadie nunca se queda sin opciones
nadie nunca se queda sin fuerzas
aunque a veces nos ciegue la abundancia ajena
nadie nunca puede morir en vida
siempre queda un resquicio
una grieta por donde entra aire
que hay que saber buscar
y aunque el precioso lago en hora mágica
sea frío y no tenga oxígeno ni tiempo
y el miedo que emana cale
y quebrante todos los huesos
y los pies queden anclados en la hierba
y no tenga alas ni cola de sirena
y los cabellos queden rígidos
seguiré moviéndome y buscando el calor
los versos inversibles de tulsa se me versifican
son ramas o raíces o tentáculos
ya van por mi cuello pero no me ahogan
mecen mis dudas y mi respiración
en ese lago se ha quedado a vivir la hora mágica
el tiempo ha quedado congelado y el agua fluye en bucle
con la magnificencia de un paisaje tarkovskiano
se oye un crujido constante, un ronroneo apático
que se clava en la hierba y en los capilares
un amarillo chillante y espeso
extenso abriéndose paso en la sangre
¿qué nos queda ante la inmovilidad
si no seguir moviéndonos?
si nuestro líquido se torna pintura
y el sistema sanguíneo se densifica
¿acaso queda otra senda?
nadie nunca se queda sin opciones
nadie nunca se queda sin fuerzas
aunque a veces nos ciegue la abundancia ajena
nadie nunca puede morir en vida
siempre queda un resquicio
una grieta por donde entra aire
que hay que saber buscar
y aunque el precioso lago en hora mágica
sea frío y no tenga oxígeno ni tiempo
y el miedo que emana cale
y quebrante todos los huesos
y los pies queden anclados en la hierba
y no tenga alas ni cola de sirena
y los cabellos queden rígidos
seguiré moviéndome y buscando el calor
9/4/20
autorretrato en cuarentena
la pausa empezó antes
la pausa empezó cuando
estaba empezando yo
a coger carrerilla, por fin
ahora me miro en el espejo
y me veo más gorda
más fea
más peluda
más granulada
y más...
básicamente más de lo mismo
porque para mí la pausa
empezó antes y la oficial
solo aceleró lo que ya sabía
borrón y cuenta nueva
crear senderos nuevos
donde se cerrarían puertas
que para mí no existen
y sinceramente cuánto cansa
hacer camino al andar
todo el mundo lleva
los zapatos adecuados
y aunque yo no
mis pies se fundirán con este terreno
adaptándolo a él a su forma
tampoco queda otra
la pausa empezó cuando
estaba empezando yo
a coger carrerilla, por fin
ahora me miro en el espejo
y me veo más gorda
más fea
más peluda
más granulada
y más...
básicamente más de lo mismo
porque para mí la pausa
empezó antes y la oficial
solo aceleró lo que ya sabía
borrón y cuenta nueva
crear senderos nuevos
donde se cerrarían puertas
que para mí no existen
y sinceramente cuánto cansa
hacer camino al andar
todo el mundo lleva
los zapatos adecuados
y aunque yo no
mis pies se fundirán con este terreno
adaptándolo a él a su forma
tampoco queda otra
Suscribirse a:
Entradas (Atom)