29/7/13

¿

¿La vergüenza se supera o voy a morir sola?
Pregunto.

Estoy jodida y nadie me abraza.

Estoy destrozada sin saber cómo
ni por qué...
El pozo en verano se llenaba de agua y vida,
pero está más seco que mi cerebro,
que mi esperanza.
Ella a veces también se desvanece.
Huye de mis miedos,
y de todas las dudas...
Tiemblo
mucho.
Es como si...
Cuánto más respiro
más me ahogo.
("Aunque esta vez... si no respiro es por no ahogarme..." Vetusta Morla)
Más súmale ese pesar de conciencia,
de que no merezco sentirme así de destrozada,
de que no tengo nada que dar
ni nadie que quiera recibir.

26/7/13

¨

me hundo
no sé como
huyo de este mundo
que no es para mí
con el viento me fundo
y me pierdo
                       otra vez

mi huida parece eterna
tanto
como la mentira

mentes dementes
dormid bajo vuestros pies
de ego y envidia

mentes dementes
buscad con osadía
esa verdad que tanto teméis

y dejadme hundirme
náufraga de mi misma
hasta que el cielo
vuelva a estar encima de mi cabeza
y no dentro de mis huesos encarcelado

23/7/13

Mierda (me odio).

Llega un punto en que me rindo. ¿Qué coño me pasa? Tan solo odio y odio, y esta rabia me ahoga y me llena de aire hueco... Hiperventilo. No sé llorar. He desaprendido a llorar con los años y ahora no sé cómo recuperar esa habilidad. Y la gente que me rodea se me antojan como pirañas. Y quiero alejarme, y, de hecho, lo estoy haciendo... Pero las dudas vuelven a asaltarme y no sé si he escogido el camino correcto. Y me odio por ser como soy, me odio por depositar todas las esperanzas que tenía en un septiembre que va a llegar y a dejarme más vacía... Tengo un pánico terrible al dolor, y la soledad provoca dolor... Espero no estar sola allá abajo. Una vez en la vida... Tengo que pertenecer... Tengo que sentirme querida por lo que soy, no por lo que era o por lo que se espera que yo sea. A sentirme querida sin más. La gente cambia, evoluciona, ¿sabéis? Es imposible que sea la única que va por esta senda...

Argh.
(Qué montón de mierda se pasea por mi cabeza.)

18/7/13

(querer no siempre es poder, ni saber, ni vivir)

Sin darme cuenta,
en mi inconsciencia,
ausente,
vuelvo a caerme.
Parece que extrañe
a mi agujero...
Pozo infame
de calumnias
y oscuridades.

(Quiero ser yo y no sé si puedo.)

9/7/13

*

explosiones de hielo
que me abrazan-abrasan
en pleno verano
y la esperanza se deshace
la soledad se impregna
se cala en cada estría
de mi pálida piel

parece que el mundo
las personas
-cada vez más mezquinas
necias
sucias-
no quieren mi huida

pero pienso terminar mi salto
aviso
el infinito me aguarda
y algún día
saborearé
felicidad

Gràcies. Gràcies. Gràcies. Gràcies...

Gran revelació: adonar-se de que, a la gent que estimo (poca), l'estimo tant que podria explotar. Tinc tant d'amor acumulat que se'm bloqueja en el pit i m'obstrueix la respiració. Em commou. No puc moure'm.

Per què no puc exterioritzar-me?
No ho sé.
Mai sé si sereu capaçxs de veure com sóc...
Potser ja ho feu.
Potser per això m'estimeu.

...

A vegades hom no s'adona de la vital importància de l'amistat, de la vertadera, de la família real. Sense aquesta no podria seguir, Belice se m'hauria endut al fons d'un pou perdut en 1999. Gràcies. Gràcies. Gràcies. Gràcies...

Camins...

(Etapes sense sentit.
O amb massa d'ell.
Estic farta d'esperar.)

   ··················

Voy tarde,
todos se han ido lejos...
O quizás yo me perdí,
cogí otro camino,
no mejor
ni peor...
pero hueco.
Vacío.
Y me quedé sola
esperando y buscando a la vez,
confundida en un eterno y caleidoscópico
duermevela.

7/7/13

/

me siento como una mierda
aunque NADIE
(ni yo)
lo entienda
ni se preocupe

mundo...
fúndete

3/7/13

-

me consumo
con la ignorancia de vuestras miradas
soy utópica
soy radical
(no sabéis nada)

si ni os dignáis a intentar conocerme
no os atreváis a insinuar la amistad
vuestras mentes clausuradas
no son perfectas

callad

y yo huyo
a páramos en donde
no se juzga sin saber
donde yo soy una mujer real
donde existe la verdad
y el amor
-mi gran desconocido-
donde el mundo se mejora
se regenera a sí mismo
cada día